Güllerin Efendisi Gül Gülistan

 Alemler nura gark oldu, Seninle övündü, 

Kisralar çılgına döndü,tabiat alevleri söndü 
Nübüvvet mabedinde,hakikat sabahı göründü. 
Kokusu güzel,nuru ışık,canım peygamberim. 

Ötelerin ötesinde,nurlu yaratılışın temsilcisi. 
Bitmeyen merhametin, parlayan güneşi. 
Allah’ın habibi Resûllerin efendisi, 
Yol göstericimiz,canım peygamberim. 

Sevgisiyle,Resûle ağlayıp inleyen kütükler. 
Selam verip,dağlar taşlar nasıl feryat ettiler. 
Bulut ağlamadıkça,yeşillikler nasıl güler. 
Gönüller sultanı canım peygamberim. 

Etrafını kuşatan ikram,Medine semalarına yayılır. 
Yüce elçi,ifadeye sığmayan bir sevinç bir hal alır. 
Onun cömertliğini anlatmaya diller aciz kalır. 
Cihana ışık saçan,Hatemül enbiyasın. 

Resûlü Ekrem oturdular,Kubadaki kuyu başına 
Müyesser oldu Cennetül âla birkaç arkadaşına. 
Çağrıldılar huzuru Resûle isim isim tek başına. 
Nübüvvet mabedinin,Havzu kevserin sahibisin. 

Severlerdi Resûlü sıkaleyni,bitmez tükenmez hazla 
Taat itaat timsali,meleklerin gaslettiği Hanzala. 
Verdikleri andaki sevinç,nail oldukları sevinçten fazla 
Allah’ın davasını yükseltin, düşmanlarını susturdun. 

Söyliyeyimde gönlümde ki,gam dağılsın gitsin. 
Bütün övgülerin sevgilerin üstündesin. 
Kıyamete kadar övsem, Sen bitmezsin 
İki cihan serveri, hatemül enbiyasın.